شبان خوابست وگرگان میش خوارند

در آن غفلت گه ی بی نام وبی ننگ!

زمین سیراب شد از، بارش سرخ!

اثر جا ماند برآن از نیش و از چنگ!

چراغ شب بهر سو گشته خاموش!

زطوفان باد های سرد و بی رحم

و خیلی مردمان شد، خانه بردوش

بدنها گشته چون صد پاره از زخم

شبان خوابست و گرگان میش خوارند!

و کوچک بره ها هم، طعمه گشتند!

در آن صحرای دور افتاده ی سرد

تمام هست و بودش، لقمه گشتند

به پیش چشم اربابان نامرد!!

فلک شرم است و چشمش خیره مانده!

برنگ جامه ی سرخ زمینش.

و طوفانها چه وحشت ناک وپنهان!

نشسته صف به صف اندر کمینش

شبان خواب است و گرگان میش خوارند!

به لطفی آنکه شاید  بود آرام!

وجمعی خفته اندر بیشه گرم.

به امید که  فارغ آید از رنج

و قوتش چرب باشد بسترش نرم.

ولی امّا! چو گرگان گشنه گردند

بدنبال شکار دیگری هست!

چو افتد لقمه ی دیگر به چنگش

یقین دانید که آنسان محشری هست!!!

                                              رمضانعلی محمودی