قطــــره ای جوشید چون سیلاب گشت

ازخـــــــروشش صخره ها هم آب گشت

قطــــــره ای چون موجها طــوفان  نمود

کاخ  مـــــــکروحــــــــیله  را ویران  نمود

شبــــــنمی پاشید برصحــــــــرای سرد

مرهمــــــی بگذاشت بر دنیـــــــای  درد

جــــــــرقه  ای  زد ابـــرها   را  پاره  کرد

تـــــــــک  درخت سرو  مـانرا   تازه   کرد

بــــــــــذر غیرت پاشید  وایمان   شگفت

روزن بــــــــر  تار و  پود  جــــان   شگفت

واژه ای عشق آفـــــــــــــــرید و ناز کرد

بال  بــــــگشود و دمی  پــــــــــرواز کرد

تاابــد  بــــــــر تارک دنــــــــــــیا  نشست

سرخـــــگون چون لاله درصحرا نشست

                                          رمضان علی محمودی