ترانه های محلی

خدایا داد ازین دل داد ازین دل

که یکدم مو نگشتم شاد ازین دل

چو فردا داد خواهان داد خواهند

بگویم صد هزاران داد ازین دل

***

روحی چادر زده دامنه کوه

برفتیم دیدنش از من گرفت رو

گلی که کهنه شد کی میدهد بو

خودم گل میشوم,روحی کنه بو

برای دیدن بقیه مطالب به ادامه مطالب سر بزنید

درخت دوستی بنشان که کـــام دل بـــــــــــه بــار آرد

نهـــــــال دشمنی برکـــــن کــــه رنـــج بی شـمار آرد

چـــه مهـــمان خــــراباتـــی به عــــزت باش بارندان

که درد ســـرکشی جـــانــا گـــرت مستی خــــمار آرد

شب صحـــبت غنیـــمت دان که بعـــد ازروزگـــار ما

بسی گـــردش کـــند گـــردون بسی لــیل ونـــهار آرد

عـــماری دار لیلی را کـــه مهده ماه درحــــکم است

خـــدارا دردل انـــدازش کـــه بر مجنون گــــذار آرد

بهار عــمر خــواه ای دل وگــرنه این چمن هـرسال

چــه نصرین صــدگــل آرد باروچون بلبل هـزار آرد

خــداراچـــون دل ریشــم قــــرار ی بست بازلفـــت

بـــفرما لعل نوشـــین راکـــه زود اش با قـرارآرد

در این باغ از خـدا خـواهـد دیگر پیرانه سر حافظ

نشـــیند بـــرلـــب جـــوی وســـروی درکــــنار آرد

ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی
چو گل گر خرده‌ای داری خدا را صرف عشرت کن
که قارون را غلط‌ها داد سودای زراندوزی
ز جام گل دگر بلبل چنان مست می لعل است
که زد بر چرخ فیروزه صفیر تخت فیروزی
به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی
به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی
چو امکان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست
مجال عیش فرصت دان به فیروزی و بهروزی
طریق کام بخشی چیست ترک کام خود کردن
کلاه سروری آن است کز این ترک بردوزی
سخن در پرده می‌گویم چو گل از غنچه بیرون آی
که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی
ندانم نوحه قمری به طرف جویباران چیست
مگر او نیز همچون من غمی دارد شبانروزی
می‌ای دارم چو جان صافی و صوفی می‌کند عیبش
خدایا هیچ عاقل را مبادا بخت بد روزی
جدا شد یار شیرینت کنون تنها نشین ای شمع
که حکم آسمان این است اگر سازی و گر سوزی
به عجب علم نتوان شد ز اسباب طرب محروم
بیا ساقی که جاهل را هنیتر می‌رسد روزی
می اندر مجلس آصف به نوروز جلالی نوش
که بخشد جرعه جامت جهان را ساز نوروزی
نه حافظ می‌کند تنها دعای خواجه تورانشاه
ز مدح آصفی خواهد جهان عیدی و نوروزی
جنابش پارسایان راست محراب دل و دیده
جبینش صبح خیزان راست روز فتح و فیروزی

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را                          به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت                  کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را
فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب                   چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را
ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است                         به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را
من ازآن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم           که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را
اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم                              جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا ر
نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند                جوانان سعادتمند پند پیر دانا را
حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو                        که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را
غزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ                  که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را